W "Pret-a-Porter" obserwujemy typowe cechy altmanowskiego portretu wybranej społeczności. Tym razem pod lupę wielkiego ironisty trafił światek mody - próżny, fałszywy, sprowadzający się do relacji łóżkowych, szantażu czy wręcz przemocy. Tradycyjnie obserwujemy przekrój ludzkich zachowań, reakcji, odczuć i cech. Aby to wszystko właściwie "zagrało" reżyser potrzebował gwiazd filmu i gwiazdek mody. Przez ekran przewijają się tacy aktorzy jak Tim Robbins, Forest Whitaker, Julia Roberts, Kim Basinger, Sophia Loren, Marcello Mastroianni czy nasza Kasia Figura. Wszyscy oni tworzą zadowalające i zapadające w pamięć kreacje. Przez ekran przewijają się też postaci znane z wybiegów i kolorowych czasopism, co dodaje filmowi autentyzmu, ale też dostarcza satysfakcji i zabawy. Altman zadbał o każdy szczegół.
Wybornie ogląda się tę zaskakującą mieszankę. Doprowadzona do mistrzostwa "przeplatana" narracja sprawdza się znakomicie - za jej pomocą reżyser doprowadza przedstawione sytuacje i cały sztuczny świat niemal do absurdu, zostaje on bezlitośnie wyśmiany. Mam wrażenie, że wielu projektantów i modelek przejrzało się tu jak w lustrze. W finale dominuje przewrotność, która pozostawia jednak furtkę - ludzka mentalność zapewnie nie ulegnie zmianie. Nawet po tak trafnej diagnozie.